Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

"Φεύγω κι Αποχαιρετώ τα Όμορφα Τοπία"


Έψαξα όλα τα άλμπουμ μου να βρω φωτογραφία σου. 
Δυσκολεύτηκα. Δεν ήσουν άνθρωπος που του άρεσε να φωτογραφίζεται, να φαίνεται, να προβάλλεται, να λέει μεγάλα και πολλά λόγια.

Τελικά βρήκα μία που κοιτάς τη θάλασσα του αγαπημένου σου μέρους στην Κάρπαθο. 
Νέος, απείραχτος ακόμα από την αρρώστια, ο πατέρας των πρώτων χρόνων της ζωής μου. Εκείνος που δούλευε από το πρωί ως το βράδυ για να μας μεγαλώσει, να μας σπουδάσει, να έχουμε ασφάλεια. 

Θυμάμαι κάθε φορά που έμπαινες σπίτι έτρεχα να σου φέρω τις παντόφλες σου μέχρι που μπήκα στην εφηβεία και σταμάτησα.( γιατί σταμάτησα αλήθεια;...).Θυμάμαι την βαριά σου ιατρική τσάντα, την κούραση της ημέρας στο σώμα και στα μάτια σου, τη σοβαρότητά σου. Θυμάμαι που όταν φοβόμουν τις νύχτες η μαμά με έβαζε να κοιμηθώ πλάι σου. Που με χόρευες ταγκό και πατούσα στα μεγάλα πόδια σου για να ακολουθήσω. Που έπαιρνες το πόδι μου και έπαιζες δήθεν βιολί. Που με έβαλες πίσω από το τιμόνι για τα πρώτα μου  μαθήματα. Στο σεισμό που ενώ όλοι είχαν πανικοβληθεί εγώ κι εσύ κοιταχτήκαμε σε σιωπηλή επικοινωνία και  δηλώσαμε ότι απλά θέλαμε να πάμε να κοιμηθούμε μη φοβούμενοι τους μετασεισμούς.  Που μεταξύ αστείου και σοβαρού σου είπα ότι είναι άδικο να μοιάζω σε σένα και όχι στη μαμά που ήταν καλλονή...και πόσο τελικά μου άρεσε που σου έμοιασα εγώ  περισσότερο από τα τρία σου παιδιά...

Θυμάμαι τόσα...
Κι από σήμερα που αποχαιρέτησα και το σώμα σου στην τυπική διαδικασία του χριστιανικού αποχαιρετισμού όλες αυτές οι αναμνήσεις  έγιναν  πολυτιμότερες, τρυφερότερες κι οδυνηρότερες.Γιατί παρόλο αυτό το κρύο του θανάτου, το παράλογο και λογικό του κύκλου της ζωής, ποτέ δεν θα πάψω να είμαι παιδί, ένα μεγάλο έστω παιδί, που έχασε τον Έναν πατέρα του...

Με παρηγορεί μόνο  ότι πια σε εκείνη τη διάσταση που πας, όπως και να την ονομάσουμε, θα μπορείς να περπατάς, να πετάς, να μην πονάς, να μην σε τρυπάει καμία βελόνα για εξετάσεις, για ορούς, για ναρκώσεις, για τίποτα. Που αν θέλεις μπορείς να πας στο αγαπημένο σου νησί και να δεις τα μέρη σου  αυτά που είχες στερηθεί τα τελευταία χρόνια, να μυρίσεις τις μυρτιές και τα πεύκα, να βρέξεις τα  πόδια σου στη θάλασσα, να κοιτάξεις τον ορίζοντα.   Που μπορεί να έχεις ήδη συναντήσει την Ελένη που έφυγε μόλις μερικές ώρες πριν από εσένα και να τα λέτε. Που θα ξεκουραστείς.Που μπορώ να σε ξαναδώ με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς μου όπως σε θυμάμαι μικρή.


Στην πραγματικότητα δεν έχω λόγια να χωρέσω όλα όσα νοιώθω. Αυτά που γράφω, αυτά που μπορώ να ενσωματώσω σε γράμματα και σκέψεις μου φαίνονται τόσο φτωχά και λίγα...
Το κενό σου δεν θα αναπληρωθεί ποτέ.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι δεν χρειάζεται  να αναπληρωθεί.  Γιατί δεν είναι κενό. Είναι γεμάτο απ΄ όλα τα συναισθήματα, τις αναμνήσεις, τις εικόνες, τις στιγμές μαζί σου. Δεν με νοιάζει να βάλω κάτι άλλο στη θέση του. Δεν υπάρχει, τελικά, κανένας λόγος.

Απ΄όλα αυτά τα ειλικρινή συλλυπητήρια που άκουσα σήμερα μια κουβέντα άγγιξε περισσότερο την ψυχή μου:"να ξέρεις ότι αυτοί που αγαπάμε πολύ και μας αγαπούν κι αυτοί τελικά δεν φεύγουν από κοντά μας ποτέ.  Θα το δεις αν κάποια στιγμή βρεθείς σε ανάγκη και ζητήσεις τη βοήθειά τους. Θα είναι εκεί."
Είμαι σίγουρη ότι θα είσαι πάντα κοντά μας, απλά με άλλο τρόπο.




Κάθε τέλος καλοκαιριού, σε κάθε τέλος μιας κατάστασης  συνήθιζες να μας λες  κομμάτι από μια καρπάθικη μαντινάδα: "Φεύγω κι αποχαιρετώ τα όμορφα τοπία". Ήταν από τις χαρακτηριστικές σου ατάκες, μαζί με άλλες πολλές που μας άφησες παρακαταθήκη. 
Εύχομαι εκεί που πας, στα ταξίδια σου στο εξής, να βρεις εξίσου όμορφα τοπία που θα ηρεμήσουν την ψυχή σου.
Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες το δώρο της ζωής. 
Σ' αγαπώ πολύ...
Θα ζεις για πάντα μέσα μου.

Καλό ταξίδι Πατερούλη μου...


13 σχόλια:

Margo είπε...

Γοργονίτσα μου... σίγουρα είναι εκεί και θα είναι εκεί κοντά σας.. δεν έχω λόγια κοπέλα μου.. ο ένας αποχαιρετισμός πίσω από τον άλλον από αυτή την παλιοαρρώστεια γμτ..
Με έκανες να κλαίω μαζί σου.....
Θα ήθελα να σε έπαιρνα μια αγκαλιά.. μόνο αυτό.....

Roadartist είπε...

Αλήθεια κλαίω, με άγγιξαν τόσο τα λόγια σου, μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κ εγώ μια αληθινά μεγάλη αγκαλιά. Να ζήσεις να τον θυμάσαι, να είσαι δυνατή, και ναι το πιστεύω, όσοι αγαπήσαμε ποτέ δεν φεύγουν, δεν χάνονται από το πλάι μας, είναι εκεί και μας προσέχουν, πάντα δίπλα.

mermyblue είπε...

Μαργκό μου
ευχαριστώ...μερικές φορές οι "παρηγοριές" φαντάζουν περιττές, αλλά πίστεψέ με δεν είναι. Μετράει για μένα πολύ έστω κ που περνάς απο εδώ.Εύχομαι όσοι αγαπάς να είναι υγιείς και γεροί.

Roadartist
σ' ευχαριστώ...ελπίζω να είναι εδώ και ταυτόχρονα να είναι μακριά...να μην μείνει εδώ φοβούμενος ότι δεν θα τα καταφέρουμε... να ησυχάσει.
Υγεία και ηρεμία και σε σένα εύχομαι.

Ανώνυμος είπε...

Με τόσο δυνατά συναισθήματα που περιγράφεις ότι και να σου γράψουμε είναι πολύ λίγο. Δεν είναι κενό, είναι παρακαταθήκη, είναι δώρο ζωής, αλλά..


Καλή δύναμη mermy

maximus

Ange Alexiou είπε...

Η αγάπη δεν χάνεται. Είναι ενέργεια και διαπερνά τα πάντα. Πάντα θα είναι κοντά σας καλή μου...

mermyblue είπε...

Μaximus
όπως ακριβώς τα λες είναι..υπάρχει το "αλλά" του πένθους.
μήπως όμως δεν υπάρχει και το "αλλά" της ζωής;...
σ' ευχαριστώ πολύ

Misoagnosti
έτσι είναι. η αγάπη είναι το μόνο που μπορεί να ζήσει για πάντα.
σ' ευχαριστώ

kovo voltes... είπε...

Μνήμη γοργονάκι...Αυτή είναι η κλωστή που πλεγμένη με την αγάπη δένει το εδώ με το εκεί...Θα δεις. Όλα αλλάζουν μεταφυσικά μ'αυτά τα δύο. Αν δεν το βιώσει κάποιος δεν το πιστεύει. Ως βίωμα στο λέω όμως...

k είπε...

στον ήλιο, στις αμυγδαλιές... εκεί που δεν πονούν πια... η αγκαλιά από κοντά.

AluNdra είπε...

'Ο,τι κι αν πω φαντάζει τώρα μικρό στα μάτια σου Γοργονάκι μου..το ένα χτύπημα μετά το άλλο δέχτηκες.
Παρόλα αυτά, το πιο φρόνιμο είναι να σκεφτόμαστε πως είναι δοκιμασίες που πρέπει να περνάμε..να βγαίνουμε ακόμα πιο δυνατοί στο τέλος..ναι, η απώλεια μένει αλλά όπως είπες κι εσύ δεν υπάρχει κενό , αφού για πάντα θα υπάρχει μέσα σου τόσο ο πατερούλης σου , όσο και η φιλενάδα σου.
Να είσαι καλά να θυμάσαι όλες τις στιγμές που πέρασες μαζί τους..

Mistress Hyde είπε...

Όπως πάντα καθυστερημένη...
Πολύ λυπάμαι που το πέρασες κι εσύ αυτό. Και από όσα μου έχεις πει -και βλέπωντας την κόρη του- πιστεύω πως ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Να ξέρεις όμως πως του έδωσες χαρά, τον έκανες περήφανο και η ύπαρξη σου μαζί με τους ανθρώπους που έκανε καλά όταν υπέφεραν, άξιζαν που πέρασε από τούτο τον τόπο.
Να είσαι καλά για πολλά χρόνια να συνεχίσεις να βαδίζεις στα μονοπάτια που σου έδειξε.

Pompeia είπε...

Βρε ψυχή μου, χίλια συγγνώμη που άργησα, αλλά απείχα τόσο πολύ από όλα...
Να είσαι καλά και να τον θυμάσαι, καρδούλα μου, κι όσο τον σκέφτεσαι, θα ακούς τη φωνή του μέσα σου να σε καθοδηγεί, δε θα σταματήσει ούτε στιγμή! Και όταν θα φοβάσαι ή θα νιώθεις πολύ άσχημα, θα έρθει στον ύπνο σου και το πρωί θα σηκωθείς και θα είσαι μια χαρά.
Άκου με... κάτι ξέρω... για μένα κλείσανε τρία χρόνια σήμερα, η απουσία είναι ηχηρή, αλλά -όσο κοινό κι αν ακουστεί- η ζωή συνεχίζεται κι έτσι πρέπει!

Συγγνώμη που άργησα, είχα πολλά σκαμπανεβάσματα και ξεσπάσματα...
Σ'αγαπώ πολύ!!!
Τα υπόλοιπα παιδιά στέλνουν τα συλλυπητήριά τους κι εύχονται δύναμη. Εγώ λέω ότι την έχεις και θα ξαναδεις τον κόσμο με τη μαγική ματιά που είχες ως τώρα...

Sinnerman είπε...

Χαμόγελα ξημερώνουν, διότι χαμόγελα προϋπήρξαν . :)

mermyblue είπε...

@kovo voltes
χωρίς τη μνήμη τι θα ήμασταν άλλωστε....

@k
στη θάλασσα πια...αν και η παραλία που έχω στο μυαλό μου δεν μπορεί να βρεθεί στην Αττική, κάτι θα γίνει

@Αludra
ευχαριστώ... κάθε λέξη μετρούσε και μετράει

@Μίστρες
ακριβώς, το ξέρεις, δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτού του είδους την απώλεια...

@Πομπήια
φιλιά σε όλους σας. περνάω από το μπλογκ αλλά είμαι σε φάση τελείως αντι-μαγική και δεν μιλάω... θα σας βρω ξανά όμως

@Ωρίωνα
και να μην προυπήρξαν οφείλουν να ξημερώνουν ε;