Δεκέμβρης

Τι είναι ο πονοκέφαλος;
Η Αθηνά στο δικό μου κεφάλι που θέλει να σκάσει στον έξω κόσμο; Ένα τραγούδι που ακούω διαρκώς να παίζει και όλες οι σκέψεις που έρχονται και φεύγουν παρόμοια με τους ανθρώπους που αφήνουμε πίσω ή μας αφήνουν πίσω και γενικά, το πίσω;

Ο πόνος χορεύει σφυρυλατώντας το παρόν στη θολή αντίληψη που αφήνουν τρία καραφάκια ρακόμελο.


Μπήκε Δεκέμβριος.
Τα Εξάρχεια φρουροκρατούμενα και η Ζωή εκεί συνεχίζει με εορταστικά λαμπάκια.
Ένα χρόνο πίσω και δύο χρόνια πίσω και το χέρι που κρατούσα και το χέρι που κρατάω.
Ο πόνος σμιλεύει το άγαλμα που θα αποκαλυφθεί όταν ο καιρός είναι Καλός και μαζευτεί κόσμος και ανοίξουμε τις σαμπάνιες και πιούμε όλοι μαζί στο Νέο Έτος, Εαυτό, Αγάπη
Στη Νέα Ζωή.

Μένει τίποτα πίσω; Αναρωτιέμαι. Πού πηγαίνουν όλα αυτά;
Στον Παράδεισο, στην Κόλαση, στην Ανακύκλωση;
Ή μήπως έχουν γίνει πουλιά και πάνε προς τα Κάπου για να ενωθούν με όλα όσα χρωμάτιζαν το Τότε μας;

Νομίζω σε Ένα Δοξασμένο Παράλληλο Σύμπαν. Εκεί ζούμε για πάντα, με όσους ζήσαμε και αφήσαμε και μας άφησαν και πονέσαμε και μας πόνεσαν και χάθηκαν, αλλά δεν χάθηκαν. Εκεί ο καθένας ζει το τότε του πανηγυρικά. Το Παράλληλο Σύμπαν που λένε απλοϊκά "Παρελθόν"...


Αν γίνω ένα λαμπάκι στα τόσα
θα φωτίζω
και θα βλέπω
και θα μυρίζω την αγάπη, τη μοναξιά και τις ανάγκες των Άλλων.
Και τις δικές μου.
Και Δίπλα σε ένα άλλο, Δίπλα Σου
θα φωτίσουμε την Πόλη.

Καλός Μήνας,
γεμάτος πράσινα πλαστικά δέντρα και μερικά ζωντανά-νεκρά, και πολλούς αδέσποτους, ορφανούς Άη Βασίληδες (υιοθετήστε έναν!), φουσκωτά ελαφάκια και μαλλιαρούς, ψεύτικους κινούμενους ταράνδους. Πούλιες και χρυσόσκονη και εορταστικές εκδηλώσεις. Και έξοδα και παροξυσμό σε καφέ και δρόμους. Και κουρασμένες πωλήτριες και απηυδησμένους οδηγούς.

Ένας Δεκέμβρης ξεκινήσε.
Ας βρέξει, ας χιονίσει, ας μυρίσει τζάκι, καφέ και τρυφερότητα.